RAF در حال پیشروی در پهپادهای مینی هلیکوپتر جدید است که می تواند به اهدافی در چهار مایلی دورتر موشک شلیک کند.

به گزارش دیلی میل، روسای نیروی هوایی پس از ایفای نقش موفقیت آمیز در مقاومت اوکراین در برابر مسکو، پهپادهای سبک وزن جدید را سفارش دادند. آزمایش‌های بریتانیا نشان داد که پهپادها می‌توانند هنگام شناور شدن در بالای تانک‌ها نارنجک‌ها را بر روی تانک‌ها پرتاب کنند و همچنین می‌توانند موشک‌های 35 پوندی را پرتاب کنند.

دفتر روزنامه نگاری تحقیقی گفت که هواپیماهای بدون سرنشین از قرن نوزدهم بخشی از جنگ بوده اند، زمانی که اتریشی ها از “بالون های هوای گرم بدون خلبان برای بمباران ونیز استفاده کردند”.

اما نگرانی های فزاینده ای در مورد پیامدهای اخلاقی استفاده از آنها وجود دارد.

آیا هواپیماهای بدون سرنشین به اوکراین کمک کرده اند؟

به گفته اکونومیست، در حالی که غرب در مورد مهمات دوربرد نگران است، پهپادها جایگزینی برای اوکراین در جنگ با روسیه ارائه کرده اند.

در 28 فوریه، آسمان بالای برخی از مناطق غربی روسیه “با صدای پهپادهای متخاصم وزوز کرد”، که یکی از آنها به کمتر از 100 کیلومتری مسکو رسید. در همین حال، ارتش اوکراین 60 اسکادران تهاجمی-پهپاد جدید ایجاد کرده است.

با این حال، یک کارشناس به این روزنامه گفت، پدافند هوایی زمینی روسیه به این معنی است که پهپادهای شناسایی اوکراینی برای پشت سر گذاشتن بیش از 15 کیلومتر پشت خطوط دشمن تلاش می کنند.

قانون چه میگوید؟

گلوبال ویس گفت: “هیچ ماده ای در حقوق بین الملل به طور خاص به استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین اشاره نمی کند.” «مرجع حقوقی اصلی» کنوانسیون ژنو است که هنجارهایی را برای حقوق بشردوستانه بین‌المللی در زمان جنگ تعیین کرد.

با این حال، خلیل دوان، وکیل و بازپرس متخصص در پرونده های مربوط به قربانیان غیرنظامی حملات هواپیماهای بدون سرنشین نظامی، در صحبت با این سایت، گفت که این هنوز مشکلات بزرگی را به همراه دارد.

او تعجب کرد که «کشتن جنگجویان مظنون به جای دستگیری آنها و ارائه یک محاکمه عادلانه چقدر قانونی و اخلاقی است»، به ویژه «در کشورهایی که رسماً در وضعیت جنگی نیستند».

در مورد مرگ غیرنظامیان چطور؟

به گزارش بی بی سی، در سال 2021، ایالات متحده اعتراف کرد که یک حمله هواپیمای بدون سرنشین در کابل چند روز قبل از عقب نشینی نظامی آن، 10 غیرنظامی بی گناه را کشته است.

سارا کرپس، پل لوشنکو و شیام رامان برای بروکینگز نوشتند که این “اعتصاب ناموفق” می تواند “نشان دهنده یک روند بزرگتر” باشد. آنها به تحقیقات دفتر روزنامه‌نگاری تحقیقی اشاره کردند که حملات ایالات متحده در افغانستان، پاکستان، سومالی و یمن بین سال‌های 2002 تا 2020 به کشته شدن 1750 غیرنظامی منجر شد.

این شکل از جنگ نیز می تواند پیامدهایی در طرف دیگر نبرد داشته باشد. مرتضی حسین برای The Intercept نوشت، اگرچه حملات هواپیماهای بدون سرنشین “اغلب به عنوان یک قتل ضد عفونی کننده و غیرانسانی تلقی می شود”، “اپراتورها تجربه استرس فیزیولوژیکی را در طول ماموریت خود توصیف می کنند.”

در مورد هوش مصنوعی چطور؟

نیوزویک گفت، ساخت پهپادهای نظامی با هوش مصنوعی که از فناوری تشخیص چهره برای شناسایی اهداف استفاده می‌کنند، «بسیاری از مردم را به ایجاد نگرانی در مورد اخلاقیات مرتبط برانگیخته است.»

مایک رایدر، محقق دانشگاه لنکستر، به این سایت خبری گفت: «ماهیت پیشگیرانه این عملیات است که بخش واقعاً مشکل ساز اینجاست.

رایدر افزود: «با این فرض کار می‌کند که فرد تحت نظارت پتانسیل انجام یک حمله تروریستی در آینده را دارد، حتی اگر «آنها ممکن است هرگز مستقیماً تا آن مرحله در فعالیت‌های تروریستی شرکت نکرده باشند».

ادوارد سانتو، استاد صنعت فناوری مسئول در دانشگاه فناوری سیدنی، افزود که فناوری تشخیص چهره (FRT) مستعد خطا است، به ویژه برای افراد رنگین پوست.

او گفت که “خطر جدی” وجود دارد که استفاده از FRT “برای هدف قرار دادن سلاح های خود مختار مرگبار، منجر به خطاهایی شود که منجر به مرگ و جراحت غیرقانونی شود.”

هنری بودکین و آیسلینگ اولری برای تلگراف نوشتند که در لیبی و غزه، هواپیماهای بدون سرنشین به طور مستقل و مستقل از کنترل انسان، مردم را کشته اند.

آنها افزودند: “در سرتاسر جهان یک خط اخلاقی در حال عبور است”، همانطور که ما وارد “عصر بسیار پیش بینی شده ربات قاتل” می شویم.

آنها پرسیدند: «سوال این است که آیا می‌دانیم چه چیزی را آزاد کرده‌ایم» و «تا زمانی که آن را حل کنیم، آیا خیلی دیر خواهد شد؟»