اولین بار در سال 1990، “بازی خاطره ای باشکوه” برایان فریل روی صحنه رفت رقصیدن در Lughnasa سارا کرامپتون در برنامه What’s On Stage گفت که در تئاتر ملی احیا شده است. و این تولید به کارگردانی جوزی رورک یک “شکوه” است. داستان از دیدگاه مردی به نام مایکل روایت می شود که به تابستان دوران کودکی در دونگال در سال 1936 نگاه می کند. مادر مجرد مایکل و چهار خواهر مجردش از برادرشان جک (اردال اوهانلون) استقبال کرده اند. کشیش تازه از اوگاندا برگشته است.

عریفه اکبر در گاردین گفت: آنچه که پدیدار می شود، یک درام با درجه بندی دقیق درباره «تراژدی های کوچک» زندگی های معمولی است. یک حس «چخویی» از «نیروهای تجاوزگر» در بیرون از خانه، و یک «سکون» ظاهری در درون آن وجود دارد که «ترکیبی هنرمندانه از هیچ چیز و همه چیز به یکباره اتفاق می‌افتد» را ایجاد می‌کند.

آندری لوکوفسکی در تایم اوت موافق بود این «تولید زیبای یک نمایشنامه زیبا» است. طراحی و نورپردازی فوق‌العاده است، و در حالی که به سختی می‌توان بازیگران را از میان یک گروه بازیگر نمونه انتخاب کرد، آلیسون الیور، به عنوان مادر مایکل، «به‌ویژه مغناطیسی» است. دختران دریفیونا مونتفورد در The i Paper گفت که Siobhán McSweeney زمان بندی کمیک خوبی را برای نقش مگی به ارمغان می آورد. و به عنوان کیت، تنها نان آور خانواده، جاستین میچل “اجرای درخشندگی آرام” را ارائه می دهد.

شاید «تنهاترین شب من در تئاتر» محصولی بود رقصیدن در Lughnasa 30 سال پیش، کلایو دیویس در تایمز گفت. نمی‌توانستم درک کنم که چرا این نمایشنامه جذاب با این همه استقبال شد. این احیاء “غیرقابل انکار زیبا” است، اما من هنوز این قطعه را “به طرز آزاردهنده ای طرحواره ای و گاه بی شرمانه احساساتی” می دانم. کوئنتین لتس در ساندی تایمز می‌گوید دلیل اینکه مخاطبان آن را دوست دارند این است که یک «لذت» نوستالژیک اما ظریف است که سرشار از شور، شوخ طبعی و شعر است. این نمایش «در جستجوی کنش‌های تپنده‌کننده برای پیشران‌ها مناسب نیست»، اما من این «نمایش دوست‌داشتنی، ظریف و هوشمند» را در یک گیج مالیخولیایی ترک کردم. وقتی تئاتر این کار را می کند، هیچ چیز کاملا قابل مقایسه نیست.

اولیویه، تئاتر ملی، لندن SE1 (020-3989 5455; Nationaltheatre.org.uk). تا 27 اردیبهشت. امتیاز ****