به عنوان بندر بزرگ امپراتوری هابسبورگ، تریست یک “چهارراه قومی، مالی و فرهنگی پر رونق” بود که جیمز جویس آن را “Europiccola” (اروپا در مینیاتور) نامید. سپس جنگ جهانی اول و تغییرات بزرگ ژئوپلیتیکی قرن بیستم آمد که آن را بیش از پیش منزوی کرد – از سه طرف توسط پرده آهنین در شمال شرقی ایتالیا محصور شد. لی مارشال در FT می گوید، با این حال، در سال های اخیر، از تجدید حیات فرهنگی قابل توجهی برخوردار بوده است. مالیخولیا و نوستالژی که جان موریس در کتابش برانگیخت تریست و معنای هیچ کجا هنوز هم وجود دارند، اما صحنه هنری «سرزنده»، رستوران‌های جدید خوب و هتل‌های جدید شیک، سرزندگی تازه‌ای را به خیابان‌ها و میدان‌های قدیمی و باشکوه شهر بخشیده‌اند.
اوجنیو مونتاله شاعر ایتالیایی برنده جایزه نوبل از تریست به عنوان «تنها شهر ایتالیایی که شکوه خود را از نویسندگانش گرفته است» یاد کرد. جویس بین سالهای 1904 تا 1915 در اینجا زندگی می کرد و انگلیسی تدریس می کرد و روی آن کار می کرد دوبلینی ها و اولیس. در میان شاگردان او رمان نویس ایتالو سووو بود و شاعر اومبرتو سابا در کنار آپارتمان او یک کتابفروشی عتیقه داشت. همچنان قوی است، همانطور که کافه‌های Belle Époque و Art Nouveau که جویس دوست داشت، از جمله Pasticceria Caffè Pirona، Caffè San Marco (یک «شادی کامل») و Caffè degli Specchi «اوه-خیلی وینی» هستند. روبه‌روی آخرین هتل، بزرگ‌ترین هتل شهر، Duchi d’Aosta، با دو رستوران دارای ستاره میشلن، هری پیکولو، قرار دارد.
از دیگر نقاط برجسته شهر می‌توان به موزه جدید هنر در مد، استازیون راجرز (فضای رویدادها در پمپ بنزین «بانمک» دهه 1950) و «فروشگاه‌های صنایع دستی، بارها و اوستریا» در منطقه قرون وسطایی کاوانا اشاره کرد. اما بازدید از تریست بدون سفر به حومه اطراف، با «فرهنگ روستایی ایتالیایی-اسلوونیایی» متمایز، و – اگر در ماه‌های گرم‌تر آنجا هستید – یک بعدازظهر در یکی از مناطق طولانی و شنی کامل نخواهد بود. سواحلی که در دسترس هستند.
برای دریافت الهام از مقصد و آخرین اخبار و روندها در خبرنامه سفر ثبت نام کنید
