مارتین آمیس، یک «استعداد درخشان، یک بار در یک نسل»، «خوانندگان را برانگیخت، الهام بخش و خشمگین کرد… در طول یک حرفه ادبی که مانند موشک آغاز شد، و تقریباً 50 سال به خیره کردن، رگه ها و سوختن ادامه داد. بوید تونکین در گاردین گفت.
او 15 رمان، و همچنین روزنامه‌نگاری و مقاله نوشت که از «بررسی بازی‌های ویدیویی آرکید، از طریق مطالعات ادبی و نقد فرهنگ پاپ، تا تأملی در مورد جنایات استالین: کوبا ترسناک {2002}».
دیلی تلگراف گفت که برای سال‌ها، او به ندرت از تیتر خبرها خارج می‌شد – با «سبک زندگی پر زرق و برق»، با دوست‌دختران پر زرق و برق و معاشرت‌های ادبی سر و صدا، که اغلب به همان اندازه ستون‌ها را به خود جذب می‌کرد که «آتش‌آشپزی سبک نثری که مردم را از هم جدا می‌کرد. منتقدان بیش از هر نویسنده معاصر دیگری». چهره‌اش با حالتی بداخلاق از نمایه‌های روزنامه‌های بی‌شماری که بسیاری از آنها او را به‌عنوان حضور و تسخیر یک ستاره راک توصیف می‌کردند، خیره می‌شد. (بیشتر او را به میک جگر تشبیه می‌کردند.) حتی وضعیت دندان‌های او نیز مورد شیفتگی قرار گرفت.
او که به ندرت از نظر مناقشه برانگیز نبود، متهم به همه چیز از زن ستیزی و اسلام هراسی گرفته تا طمع، تکبر و خیانت بود. از نظر مخالفانش، او یک سبک در جستجوی مستمر – و بی‌ثمر – برای یک موضوع بزرگ بود. طرح‌های او به‌طور غیرضروری پیچیده بود، شخصیت‌هایش به کاریکاتور نزدیک بودند و نثر فاضلانه‌اش بیشتر برای طنز مستقیم مناسب بود تا موضوعات عمیق‌تری که او سعی کرد به آن بپردازد.
اگرچه آنها به هم نزدیک بودند، پدرش، کینگزلی آمیس، به انتقادات پیوست و از شیوه‌ای که آمیس با شکوفایی پست مدرن‌اش، به قول خودش «در مورد خواننده‌ها غافلگیر شد» ابراز تأسف کرد. او گفت: «من هوش و انضباط او را تحسین می‌کنم، اما یک وضوح وحشتناک اجباری در سبک او وجود دارد… آن نشان دادن مداوم تسلطش به زبان انگلیسی.» اما طرفداران او هیچ کدام از اینها را نداشتند. آنها که از مهارت کلامی، شوخ طبعی و تیز انتقادهای او بهت زده بودند، او را “هدف تاسف بار رقبای حسود و فرودست” می دیدند. ویل سلف، رمان‌نویس می‌گوید: «هر نویسنده زیر 45 سال پنهانی دوست دارد مارتین آمیس باشد.
یک کودکی پرتلاطم
مارتین آمیس در سال 1949 متولد شد و دومین فرزند از سه فرزند کینگزلی آمیس و همسر اولش هیلی (هیلاری باردول) بود. کینگزلی در آن زمان یک آکادمیک مبارز بود. اما در سال 1954 “جیم خوش شانس” را منتشر کرد و زندگی آنها تغییر کرد. وقتی مارتین نه ساله بود، خانواده به ایالات متحده نقل مکان کردند تا کینگزلی بتواند در پرینستون شرکت کند. در آن زمان، مارتین توسط یک غریبه در یک مهمانی “دخالت” شد. حدود سه سال بعد، پدرش عاشق الیزابت جین هاوارد نویسنده شد و باعث فروپاشی ازدواج او شد. تپه ویران شده بود. پس از آن، مارتین، که همیشه بداخلاق بود (از ده سالگی شروع به کشیدن سیگار کرده بود)، از مدرسه به مدرسه نقل مکان کرد، در یک مقطع زمانی چند ماه طول کشید تا در یک فیلم ظاهر شود. “یک باد شدید در جامائیکا”. تا 17 سالگی، عمدتاً کمیک می خواند و “بسیار بی سواد” بود. این هاوارد بود که او را با ادبیات آشنا کرد و او را به یک مرکز کوچک فرستاد و از آنجا در آکسفورد موفق به کسب مقام شد. در آنجا، او متوجه شد که اگرچه مردی قدبلند (5 فوت 6 اینچی) نیست، اما در جذب زنان با موفقیت مشکلی ندارد – دوست دختر اولیه او شامل تینا براون بود.
با فارغ التحصیلی اول، او شغلی در مکمل ادبی تایمز پیدا کرد. در سال 1975، او به The New Statesman نقل مکان کرد، جایی که او در کنار جولیان بارنز و کریستوفر هیچنز، که دوست مادام العمر او شدند، کار کرد. او اعتراف کرد که نام او درها را باز کرده بود. گفته می‌شود که مسابقه‌ای برای کم‌تعداد عنوان کتاب، شرکت‌کننده داشته است: مارتین آمیس، مبارزه من. او در سال 1973 هنگامی که 24 سال داشت، اولین رمان خود را با نام «کاغذهای راشل» – در مورد یک جوان وسواس جنسی که بی شباهت به خودش نیست – منتشر کرد. او در «دیسک‌های جزیره صحرا» گفت که نوشتن را شروع کرده بود زیرا می‌خواست «به رقص بپیوندد». در سال 1996. «آنچه در حال رستگاری است بی شکلی زندگی است. برای من غیرقابل تحمل است که فقط جگر منفعل زندگی ام باشم.» اولین بازی او برنده جایزه سامرست موام شد – تنها جایزه اصلی داستانی که او برنده شد.
بوید تونکین گفت، حتی در آن زمان هم این حس وجود داشت که او “خیلی کوتاه، خیلی باهوش، خیلی حق” است. اما دوستان نزدیک پرتره این هنرمند را به عنوان یک اغواگر تمسخر آمیز نمی شناختند: آنها مردی را می شناختند که خنده دار، مهربان و حساس بود. و بیشتر وقت خود را با دوستانش مشروب ننوشید، بلکه به کارهای جدی مشغول بود. بازدیدکنندگان آپارتمان او روی تخته دارت و دستگاه پین بال نظر می دادند. اگر سخت‌تر نگاه می‌کردند، «نسخه‌های زیبای بلو و ناباکوف، دو سنگ محک از هنر او، را در قفسه‌ها می‌دیدند».
سه گانه لندن
در سال 1984 او دوران تاچر را در شاهکار مشهور خود «پول» که توسط جان سلف، کارگردان تبلیغاتی نیمه‌سواد و با اشتهای فراوان برای مشروبات الکلی، قرص‌ها، فیلم‌های مستهجن و غذاهای ناسالم روایت می‌شود، تغییر داد. پنج سال بعد (در آن زمان آمیس با آنتونیا فیلیپس ازدواج کرد و صاحب دو پسر شد) کتاب «زمین‌های لندن»، دومین کتاب از «سه‌گانه لندن» را تولید کرد. داستان کمیک سیاهی که در لندن در حال زوال اتفاق می‌افتد، درباره قاتلی به نام نیکولا سیکس است که در جستجوی قاتل خود است و گروهی از افراد کم‌نقص از جمله کیت تلنت، که شبیه یک «سگ قاتل» است، دارد. نتوانست به فهرست نهایی بوکر راه یابد زیرا دو قاضی به شیوه ای که آمیس زنان را به تصویر می کشید اعتراض داشتند. با این حال، در سال 1991، او در فهرست نهایی قرار گرفت “پیکان زمان”، که به طور معکوس، زندگی یک دکتر را که برای نازی ها کار می کرد، بازگو می کند.
در سال 1994 او با اخراج مامور خود پت کاوانا، که با جولیان بارنز ازدواج کرده بود، و استخدام اندرو “شغال” ویلی، که برای “اطلاعات” 500000 پوند پیش پرداخت برای او به ارمغان آورد، غوغا به پا کرد – و دوستانش را از دست داد. ازدواج به پایان رسیده بود و چند سال بعد، به دنبال سرفصل های منفی بیشتر در مورد هزینه ترمیم دندان هایش، به همراه همسر جدیدش، نویسنده ایزابل فونسکا، به اروگوئه (و بعداً نیویورک) نقل مکان کرد. با او دو دختر داشت. و همچنین از اینکه متوجه شد که او یک دختر دیگر از یک رابطه سال‌ها قبل دارد، خوشحال شد.
در سال 2000، او خاطرات خود را به نام “تجربه” منتشر کرد که در آن درباره کشف اینکه پسر عموی و همبازی دوران کودکی اش لوسی پارتینگتون، که در سال 1973 ناپدید شده بود، توسط فرد وست به قتل رسیده بود، بحث کرد. به گرمی استقبال شد. اما بررسی رمان های بعدی او (سگ زرد; لیونل آسبو) کوبنده بودند. آمیس در مورد کاهش محبوبیت خود فیلسوف بود. او به مصاحبه‌گر گفت: «برای هر نویسنده‌ای یک روایت یک کلمه‌ای وجود دارد. برای هیچنز، “برعکس” بود. برای من، “نزول” است.”
او گفت که در مورد میراث او، خیلی زود است که بگوییم. «نویسندگان متوجه نمی‌شوند که چقدر خوب هستند، زیرا با شروع کنش مرده‌اند: با آگهی‌های ترحیم. و سپس حقیقت 50 سال بعد با تعداد زیادی از کتاب های شما آشکار می شود. شما احساس افتخار می کنید که توسط چیزی قضاوت می شوید که هرگز اشتباه نیست: زمان.
