ژولیت ساموئل در روزنامه تایمز گفت که سال ها بحث در مورد سیاست بریتانیا در قبال چین در جریان است. شاهین ها می گویند پکن یک “تهدید غیرقابل اعتماد” است و ما باید همکاری و وابستگی خود را محدود کنیم.

• بیشتر ببینید آیا Rishi Sunak مشکل چین دارد؟
• بیشتر ببینید آیا درگیری بین ایالات متحده و چین اجتناب ناپذیر است؟
• بیشتر ببینید مانیفست ماکرون: آیا اتحادیه اروپا در مورد چین باید از آمریکا فاصله بگیرد؟

اما این کبوترها هستند – که چین را “غاز طلایی” برای صادرکنندگان بریتانیایی می دانند – که اکنون در دولت برتر هستند. این موضوع هفته گذشته، زمانی که جیمز کلورلی، وزیر امور خارجه، سخنرانی کرد و در آن سیاست «تعامل» با پکن را مجدداً تأیید کرد، آشکار شد.

«تعامل به نفع هنگ کنگ نبوده است»

کشتی های جنگی ممکن است در دریاهای اطراف چین در حال تجمع باشند. جت ها ممکن است بر فراز تایوان در حال چرخش باشند. اما هوشمندانه می‌گوید درگیری با چین اجتناب‌ناپذیر نیست و با گفت‌وگوی سازنده می‌توانیم بر حاکمان آن تأثیر بگذاریم. با این حال، تنها مدرکی که او می‌توانست برای این موضوع استناد کند این بود که در سال 2017، نارنگی‌های بریتانیایی به پکن کمک کرد تا از آنتی‌بیوتیک کمتری در خوراک دام استفاده کند.

اندرو نیل در دیلی میل گفت که مردم هنگ کنگ از سیاست تعامل ما سودی نبرده اند. آن‌ها دیده‌اند که آزادی‌هایی که قبل از تحویل بریتانیا در سال 1997 مورد مذاکره قرار گرفته بود، «از بین رفته» – و «معمار سرکوب آنها»، معاون رئیس‌جمهور هان ژنگ، با یک صندلی در مراسم تاجگذاری جایزه دریافت کرد. هوشمندانه گفت که تغییر آب و هوا بدون مشارکت چین قابل مقابله نیست. شاید. اما تا کنون، تنها چیزی که باید برای آن نشان دهیم «گسترش عظیم ظرفیت برق پکن با سوخت زغال سنگ است». او همچنین به پیشگیری از بیماری همه گیر اشاره کرد – اما چین حتی داده های Covid خود را با جهان به اشتراک نمی گذارد.

“عدم امکان جداسازی”

استفان دیزلی در The Spectator گفت که ایده او مبنی بر اینکه بریتانیا ممکن است پکن را متقاعد کند که در مورد افزایش نظامی خود شفاف باشد، به همان اندازه “خطرناک” بود. لندن به جای اینکه وانمود کنیم که می‌خواهیم چین را به شهروند جهانی بهتری تبدیل کنیم، که ما را ضعیف و ریاکار به نظر می‌رساند، باید در مورد منافع شخصی خود صحبت کند: «ما به چین در کنار یا به شکوفایی خود در آسیا پس از برگزیت نیاز داریم. استراتژی اشکال دارد».

بریتانیا تنها نیست که به دنبال یک راه میانه در معاملات خود با چین است. به گفته اکونومیست، اتحادیه اروپا و ایالات متحده به دنبال استراتژی‌های «ریسک زدایی» هستند که امکان «جدایی» از یک قدرت بزرگ جهانی و شریک تجاری را نمی‌پذیرد. اینها شامل محدود کردن صادرات فناوری های حساس، حمایت از صنایع داخلی برای کاهش تسلط چین بر زنجیره های تامین حیاتی و ممنوعیت واردات کالاهای ساخته شده با کار اجباری است. مشکل اینجاست که رئیس‌جمهور شی نمی‌خواهد چین خطری را از بین ببرد و احتمالاً به شدت در برابر چنین تلاش‌هایی عقب نشینی خواهد کرد. او قبلاً ممیزی زنجیره‌های تأمین خود را برای سوء استفاده‌ها برای شرکت‌های غربی دشوار کرده است. از جدایی به راحتی اجتناب نمی شود.»