در این مجموعه، هفته به ایده‌ها و نوآوری‌هایی می‌پردازد که نگاه ما به جهان را برای همیشه تغییر داد.

کمونیسم در 60 ثانیه

نشنال جئوگرافیک گفت که کمونیسم یک ایدئولوژی سیاسی و اقتصادی است که در مقابل “تاکید سرمایه داری بر سود و مالکیت خصوصی” قرار دارد.

در یک جامعه کمونیستی کامل، مزایای کار به طور مساوی تقسیم می شود، همه دارایی ها و ثروت ها در مالکیت اشتراکی قرار می گیرند و سیستم طبقاتی از بین می رود. مرکز مطالعات اروپایی دانشگاه کارولینای شمالی گفت: «دولت مالک منابع عمده … از جمله دارایی، وسایل تولید، آموزش، کشاورزی و حمل و نقل» به نفع مردم به عنوان یک کل است و نه سود مالکان خصوصی.

در وب سایت این دانشگاه آمده است که کمونیسم “یکی از تاثیرگذارترین نظریه های اقتصادی در تمام دوران ها” است.

چگونه توسعه یافت؟

کمونیسم برای اولین بار به عنوان یک ایدئولوژی سیاسی در سال 1848 شکل گرفت، زمانی که دانشگاهیان آلمانی کارل مارکس و فردریش انگلس “مانیفست کمونیست” را منتشر کردند.

این جزوه تئوری می‌کرد که طبقه کارگر – پرولتاریا – به زودی در سراسر جهان قیام خواهد کرد و اربابان سرمایه‌دار خود – بورژوازی – را در نهایت به سمت یک جامعه کمونیستی رد خواهند کرد.

مانیفست با این جمله معروف به پایان می رسد: «پرولتاریا چیزی برای از دست دادن جز زنجیر خود ندارد. آنها دنیایی دارند که باید برنده شوند… مردان کارگر همه کشورها متحد شوید!»

کمونیسم اغلب با سوسیالیسم اشتباه گرفته می شود. اگرچه این دو ایدئولوژی در هدف یک جامعه بی طبقه مشترکند، اما سوسیالیست ها عموماً برای کار در درون سیستم و «کنترل کردن بازار آزاد باز هستند. [rather than] از بین بردن کامل آن» توضیح داد که دایره المعارف بریتانیکا. فلسفه مارکسیستی سوسیالیسم را گامی انتقالی در مسیر کمونیسم ناب می داند.

مارکس در کتاب سه جلدی خود «سرمایه»، به جای طرحی برای انقلاب، نقد اقتصادی و اجتماعی عمیقی از سرمایه داری ارائه کرد. عملی بودن تأسیس و اداره یک دولت کمونیستی به دست افرادی مانند ولادیمیر لنین، لئون تروتسکی، جوزف استالین و مائوتسه تونگ خواهد افتاد که همگی نام خود را به مکاتب مختلف فکری کمونیستی می گویند.

در سال 1917، زمانی که جنبش بلشویک مارکسیست لنین رژیم تزاری را سرنگون کرد و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی یا اتحاد جماهیر شوروی را تأسیس کرد، روسیه اولین کشوری بود که آزمایش کمونیستی را به عمل آورد. History.com گفت: این کشور به “یکی از بزرگترین و قدرتمندترین کشورهای جهان تبدیل خواهد شد که تقریباً یک ششم سطح زمین را اشغال می کند.”

ایده آلیسم اولیه به سرعت به چیزی تاریک تبدیل شد، زیرا لنین ترور سرخ را راه اندازی کرد، کمپین سرکوب توده ای که برای از بین بردن مخالفان سیاسی و سرکوب مخالفان طراحی شده بود.

هنگامی که ژوزف استالین پس از مرگ لنین در سال 1924 به قدرت رسید، ظلم مشابهی را در تثبیت کنترل کامل خود نشان داد. بین سال‌های 1936 و 1938، حدود 1.2 میلیون روس در جریانی که به پاکسازی بزرگ معروف شد، اعدام شدند.

توسعه یک دولت پلیسی گسترده فضایی از ظلم، پارانویا و ترس را ایجاد کرد و کسانی که مظنون به مخالفت با رژیم بودند در معرض خطر اعدام یا تبعید به اردوگاه‌های کار برده‌داری موسوم به گولاگ بودند.

چرا شکست خورد؟

پس از مرگ استالین در سال 1953، هیچ یک از رهبران روسیه به سطوح مشابهی از وحشیگری نزدیک نشد، اما نظارت دولتی، سانسور و سرکوب در سراسر اتحاد جماهیر شوروی ادامه یافت.

در دهه 1980، اقتصاد روسیه شوروی در حال فروپاشی بود، و “بسیاری از مردم به طور قابل توجهی فقیرتر از فقیرترین مردم غرب سرمایه داری بودند”. “مردم از فساد گسترده خسته و از دولت پلیس و سانسور ناراضی بودند.”

هنگامی که میخائیل گورباچف ​​در سال 1985 رهبر اتحاد جماهیر شوروی شد، به دنبال معکوس کردن سقوط اقتصادی بود و آزادی های جدیدی به مردم و مطبوعات داد. هیستوری هیت افزود: «دولت کنترل رسانه ها را از دست داد و جنبش های اصلاحی دموکراتیک در سراسر بلوک شوروی رشد کردند.

در سال 1987، رونالد ریگان، رئیس جمهور ایالات متحده، سخنرانی معروف خود را در برلین ایراد کرد و از گورباچف ​​خواست تا «این دیوار را خراب کند». دو سال بعد دیوار برلین سقوط کرد و کشورهای اروپای شرقی یکی یکی شروع به رد حکومت کمونیستی کردند.

مرکز تحقیقات پیو گفت: موجی از خوش بینی سراسر اروپا را فرا گرفت. دفتر مورخ ایالات متحده افزود: «در سال 1990، رهبران کمونیست سابق از قدرت خارج شدند، انتخابات آزاد برگزار شد و آلمان دوباره تمام شد.»

چگونه جهان را تغییر داد؟

History.com می‌گوید: «آنچه در سال 1917 روسیه آغاز شد به یک انقلاب جهانی تبدیل شد و در کشورهایی مانند چین و کره تا کنیا و سودان تا کوبا و نیکاراگوئه ریشه دوانید.

همه گرفتار مسائل مشابهی بودند که در روسیه شوروی دیده می شد. در چین، تلاش رئیس مائو تسه تونگ برای وادار کردن اقتصاد کشاورزی چین به یک “جهش بزرگ به جلو” منجر به مرگ ده ها میلیون نفر از گرسنگی شد.

در پایان جنگ جهانی دوم، اتحاد جماهیر شوروی تمرکز خود را به گسترش نفوذ خود بر سایر نقاط جهان معطوف کرد – زمینه را برای جنگ سرد، یک نبرد ایدئولوژیک بین ایالات متحده سرمایه داری و اتحاد جماهیر شوروی کمونیستی فراهم کرد.

اگرچه جنگ هسته ای مورد ترس هرگز رخ نداد، اما این دو قدرت به طور غیرمستقیم با حمایت از طرف های متضاد در درگیری ها در سراسر جهان به مقابله پرداختند.

میراث این به اصطلاح جنگ های نیابتی – که شامل جنگ کره، جنگ ویتنام و جنگ استقلال الجزایر می شود – امروزه به شکل گیری ژئوپلیتیک ادامه می دهد. درگیری اعراب و اسرائیل، سرکوب اقلیت اویغور توسط چین و شورش کمونیستی در فیلیپین تنها تعدادی از درگیری‌های امروزی هستند که می‌توان آنها را به درگیری‌های قبلی ردیابی کرد.

فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی پایان کمونیسم به عنوان یک ایدئولوژی سیاسی مسلط را نشان داد. با این حال، تعداد انگشت شماری از کشورها – چین، کوبا، ویتنام، لائوس و کره شمالی – همچنان به نوعی از کمونیسم پایبند هستند.

و اگرچه دکترین کمونیسم تا حد زیادی از گفتمان جریان اصلی ناپدید شده است، بدترین افراط در آن هنوز الهام بخش دیکتاتورهای امروزی است. روسیه و چین معاصر از جمله کشورهایی هستند که هنوز از اشکال “نرم” سرکوب استفاده می کنند. پولیتیکو گفت: ولادیمیر پوتین زمانی که در سال 2022 به اوکراین حمله کرد، آرزوی بازگرداندن “روزهای شکوه اتحاد جماهیر شوروی” را داشت.

خانه آزادی گفت: «سیستم شوروی انقلابی و قاتل در مراحل اولیه خود، به یک روش عملی برای کنترل انسان ها تبدیل شد.

این بین‌الملل مستقر در ایالات متحده نتیجه گرفت: «بنابراین میراث کمونیسم، نه در اصول ایدئولوژیک سوسیالیسم و ​​برابری انسانی… بلکه در شناسایی دموکراسی و آزادی فردی به‌عنوان دشمنانی که دستگاه‌های دولت باید برای سرکوب آن‌ها سازماندهی شوند، باقی می‌ماند». سگ نگهبان